"Después de Lucía" to oryginalny tytuł filmu Michela Franco produkcji meksykańsko-francuskiej (w Polsce znany jest pt. "Pragnienie miłości"). Opowiada on historię młodej dziewczyny i jej ojca, którzy wspólnie próbowali na nowo ułożyć sobie życie po tragicznej śmierci ich najbliższej osoby - matki i żony.
Cała opowieść rozpoczyna się od przeprowadzki głównej bohaterki, Alejandry (w tej roli Teresa Ia), i jej ojca Roberta (Hernán Mendoza) do Mexico City. Nowe mieszkanie, zmiana środowiska, nowi przyjaciele - to wszystko miało być lekarstwem na ból po stracie najbliższej im kobiety. Początkowo wszystko zaczynało się układać. Jednak mocno zakrapiana alkoholem impreza w gronie nowych znajomych dziewczyny doprowadziła do dramatu, który rozpoczął się od opublikowania w internecie filmiku nagranego podczas intymnego zbliżenia z jednym z uczestników spotkania. Jak łatwo się domyślić, spowodował on, że szybko stała się obiektem złośliwych żartów, a przyjaciele zamienili się w bestie, czerpiące przyjemność z upokarzania nowej "koleżanki".
Wszelkie próby walki ze zbiorową przemocą psychiczną zazwyczaj nie przynoszą rezultatu. Tak było również w tym przypadku. Z każdym dniem przybywało wrogów, a wszystko rozgrywało się z dala od nauczycieli i osób, które mogłyby pomóc Alejandrze.
Najbardziej poruszająca w filmie jest paradoksalna cisza. Chociaż ludzie znajdujący się wokół bohaterki, sprawiają, że panuje harmider i hałas, to wydaje się, że na planie pozostaje ona sama. Cierpienie rozgrywa się wyłącznie w jej umyśle i nikt nie zauważa jak bardzo samotność zaczyna ją niszczyć. Nawet ojciec, który codziennie z nią rozmawia, nie dostrzega, że córka przeżywa najprawdopodobniej największy dramat w swoim życiu, a ona sama nie chce dostarczać mu nowych trosk i zmartwień.
Grozy dodaje także sama kamera. Przez cały czas trwania filmu pozostaje ona w bezruchu, dlatego widz odnosi wrażenie jakby wszystko było filmowane z ukrycia. Może również zdać sobie sprawę z tego, że tylko on dostrzega cierpienie towarzyszące bohaterce. Montaż odegrał ogromną rolę w obrazie Michela Franca. To nie jest historia opowiedziana w sposób ciągły. Są to urywane sceny, a nieprzedstawione elementy fabuły, są dopowiadane w dialogach.
Tematyka filmu wyprodukowanego w 2012 r. pozostaje cały czas aktualna. Od chwili, kiedy do użytku weszły telefony komórkowe z funkcją nagrywania i stały się popularne portale społecznościowe, młodzież zaczęła ich używać do "chwalenia się" różnymi swoimi dokonaniami. Niestety, nie zawsze są to dokonania godne podziwu, a coraz częściej wywołują one skrajne emocje. Ofiarami nierzadko stają się młode dziewczyny. Podobne sytuacje, jak ta opisana w "Pragnieniu miłości", mają miejsce na całym świecie. Codziennie dochodzą do nas informacje o samobójstwach młodych ludzi. Rodzice, nauczyciele, znajomi są w szoku, nikt nie jest w stanie podać przyczyny. Wszystko dlatego, że takie osoby nie mówią o swoich problemach, podobnie jak Alejandra.
Cała opowieść rozpoczyna się od przeprowadzki głównej bohaterki, Alejandry (w tej roli Teresa Ia), i jej ojca Roberta (Hernán Mendoza) do Mexico City. Nowe mieszkanie, zmiana środowiska, nowi przyjaciele - to wszystko miało być lekarstwem na ból po stracie najbliższej im kobiety. Początkowo wszystko zaczynało się układać. Jednak mocno zakrapiana alkoholem impreza w gronie nowych znajomych dziewczyny doprowadziła do dramatu, który rozpoczął się od opublikowania w internecie filmiku nagranego podczas intymnego zbliżenia z jednym z uczestników spotkania. Jak łatwo się domyślić, spowodował on, że szybko stała się obiektem złośliwych żartów, a przyjaciele zamienili się w bestie, czerpiące przyjemność z upokarzania nowej "koleżanki".
Wszelkie próby walki ze zbiorową przemocą psychiczną zazwyczaj nie przynoszą rezultatu. Tak było również w tym przypadku. Z każdym dniem przybywało wrogów, a wszystko rozgrywało się z dala od nauczycieli i osób, które mogłyby pomóc Alejandrze.
Najbardziej poruszająca w filmie jest paradoksalna cisza. Chociaż ludzie znajdujący się wokół bohaterki, sprawiają, że panuje harmider i hałas, to wydaje się, że na planie pozostaje ona sama. Cierpienie rozgrywa się wyłącznie w jej umyśle i nikt nie zauważa jak bardzo samotność zaczyna ją niszczyć. Nawet ojciec, który codziennie z nią rozmawia, nie dostrzega, że córka przeżywa najprawdopodobniej największy dramat w swoim życiu, a ona sama nie chce dostarczać mu nowych trosk i zmartwień.
Grozy dodaje także sama kamera. Przez cały czas trwania filmu pozostaje ona w bezruchu, dlatego widz odnosi wrażenie jakby wszystko było filmowane z ukrycia. Może również zdać sobie sprawę z tego, że tylko on dostrzega cierpienie towarzyszące bohaterce. Montaż odegrał ogromną rolę w obrazie Michela Franca. To nie jest historia opowiedziana w sposób ciągły. Są to urywane sceny, a nieprzedstawione elementy fabuły, są dopowiadane w dialogach.
Tematyka filmu wyprodukowanego w 2012 r. pozostaje cały czas aktualna. Od chwili, kiedy do użytku weszły telefony komórkowe z funkcją nagrywania i stały się popularne portale społecznościowe, młodzież zaczęła ich używać do "chwalenia się" różnymi swoimi dokonaniami. Niestety, nie zawsze są to dokonania godne podziwu, a coraz częściej wywołują one skrajne emocje. Ofiarami nierzadko stają się młode dziewczyny. Podobne sytuacje, jak ta opisana w "Pragnieniu miłości", mają miejsce na całym świecie. Codziennie dochodzą do nas informacje o samobójstwach młodych ludzi. Rodzice, nauczyciele, znajomi są w szoku, nikt nie jest w stanie podać przyczyny. Wszystko dlatego, że takie osoby nie mówią o swoich problemach, podobnie jak Alejandra.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz